Blog van collega Raymond Zuidwijk: hoe het coronavirus toesloeg in zijn gezin

In het gezin van Raymond Zuidwijk, ambulancechauffeur bij Witte Kruis in de regio Haaglanden, sloeg het coronavirus toe. Raymond schreef er een blog over, net als zijn vriendin Esther die als ZZP’er werkt en een chronische longziekte heeft.

Hij is nog niet wakker… (Esther)
Mijn vriend Raymond slaapt 20 uur per dag. Ik zit ongerust thuis, zeker als hij zo lang slaapt, zou het wel goed gaan? Mijn optimistische ontspannen houding is veranderd. Wat als het slechter met hem gaat en ik ben niet in de buurt? Ga ik het ook krijgen? Dan slaat het zeker op mijn longen, we gaan elkaar toch niet verliezen? Bij mijn kinderen zie ik het ook gebeuren, het komt nu te dichtbij. Ongevraagd daalde corona toch neer, vanuit de lucht, midden in ons gezin.

We hebben ieder ons eigen huis, dus ik zit voorlopig ook alleen thuis. De boodschappen, die ik mag doen volgens de richtlijnen van de RIVM, zie ik als mijn dagelijkse uitje waarbij ik me gespannen met afstand beweeg tussen de mensen. Hoewel mijn vriend een milde vorm lijkt te hebben, zonder benauwdheidsklachten, is hij doodziek. Wat een pittig virus is dit, je voelt het pas als het je lijf binnengeslopen is. En nogmaals, we boffen nog dat hij weerbaar is en ik realiseer me nu nog beter wat de impact moet zijn voor mensen op de IC, zonder de zo noodzakelijke nabijheid van familie.

Het onvermijdelijke (Raymond)
Het nieuws stroomt ermee over. Het heeft mensen in haar macht, zaait angst en onrust en zorgt voor heel veel meningen die, hoe goed bedoeld soms, ook voor meer paniek zorgen dan voor berusting. Corona.

Misschien is dat ook wel gelijk het grootste nadeel van dit tijdperk, de continue stroom van informatie en onzin die we met één druk op de knop gevraagd en ongevraagd tot ons krijgen.

De verdachte gevallen zijn de meest eenvoudige om naar toe te gaan als ambulancehulpverlener. Je kent het mogelijke risico en gaat volledig aangekleed in beschermende kleding naar binnen. Het gaat om die ritten waarbij je niet eens zou vermoeden dat er een COVID-19 besmetting is. Die oudere dame of heer die midden in de nacht op de vloer van de badkamer ligt, onwel zonder koorts en hoesten, maar wel met een malaise-achtig beeld. Die je gewoon benadert volgens protocol, waarbij je een infuus geeft voor de pijnstilling en die je onbeschermd in het ziekenhuis overdraagt. Waarvan drie dagen later blijkt dat deze patiënt tóch besmet blijkt te zijn met het coronavirus. Dát zijn de ritten waar wij met elkaar bang voor zijn.

Elke dag voordat je gaat werken je temperatuur meten. De hygiëne in acht nemen. Zo vaak je handen wassen en desinfecteren dat de huid ervan af schilfert, soms wel vijf keer per dag een isolatiepak inclusief masker aan en uit trekken. Alles om maar te voorkomen dat jij zelf of je dierbaren om je heen besmet raken met het virus.

En dan…. Dan gebeurt het onvermijdelijke….

De eerste weken (Esther)
Tot op heden wordt het leven gedomineerd door “de maatregelen”. Het virus en de zieke mensen komen via de media bij je binnen, maar het blijft redelijk ver van je bed. Zelfs bij ons, de eerste paar weken. Corona zweeft in de lucht, maar raakt ons nog niet.

Mijn dochter is eindexamenkandidaat. De onrust van afgelopen weken maakte haar wiebelig, gespannen en verdrietig. Alles waar ze zes jaar lang naar uit had gekeken gaat niet door. Pubers behoren tot de groep onkwetsbaar voelende jongeren. Mijn zoon bleef een tijd vragen om te gaan chillen met vrienden, nu dringt ook de ernst van de situatie tot hem door. Zeker nu, nu het dichterbij komt… Alles verdwijnt in de onzichtbare oneindig lijkende corona, die zweeft door de lucht en vooralsnog praktische zaken raakt met emotionele gevolgen.

Daarnaast spelen dilemma’s een rol zoals die aanwezig zijn bij samengestelde gezinnen. Kinderen die over en weer pendelen tussen ouders. Het vriendje van mijn dochter, blijft hij slapen of niet? Geen zware problemen vooralsnog, alleen wennen om erover na te moeten denken.

Zelf weet ik hoe ontzettend machteloos en bang je kunt zijn als je benauwd bent. Echte doodsangst. Ik behoor met mijn chronische longziekte tot een risicogroep. De eerste corona week was ik zwaar verkouden, met direct benauwdheid tot gevolg. Is dit corona, of zijn het mijn gewone klachten?

Als zzp-er ontstaan er ook financiële zorgen. Kan ik een training aan zorgprofessionals, in de buitenlucht, nog geven? Meerdere opdrachten zijn afgezegd, een strop, minimaal drie maanden geen inkomen. En wat als corona niet blijft zweven, maar echt op mijn schouder komt zitten?

Boodschap (Esther)
Ondanks dat ik met mijn longen kwetsbaar ben, was ik ontspannen tot op heden. Ik kijk ook naar de voordelen. De verbinding die ontstaat en het wegvallen van prikkels en van het streven naar succes. Hoe we dichter bij de natuur komen, die zich aan het herstellen is. Door weinig te kunnen en niet meer van alles te moeten. De kunst is afstand houden en dichtbij jezelf blijven.

En dan krijgt hij koorts….. (Esther)

Hij pakt direct door, want als zorgprofessional heb je je verantwoordelijkheid en hij vraagt een test aan. Ik ga naar de huisartspraktijk om de test op te halen. De assistente staat achter het glas en op het moment dat ik zeg waar ik voor kom, zie ik de angst in haar ogen. Ik wil nog wat vragen, ze deinst wat terug. Vanaf nu zal dit mijn lot zijn…. mensen die niet bij me in de buurt willen en mogen komen.

Positief (Raymond)
De avond voorafgaand aan de nachtdienst word ik wakker op de bank en voel dat mijn lichaamstemperatuur niet normaal is. De oorthermometer geeft een temperatuur aan van 38,5. Contact met de achterwacht zet een aantal zaken snel in gang. Niet meer werken vanaf nu, paracetamol erin en afwachten of dit doorzet. De dag erop maak ik me zorgen en telefonisch contact leert me dat wij als hulpverleners getest kunnen worden. De testkit wordt gehaald bij de huisartsenpraktijk en de test wordt na afname naar Rotterdam gebracht. De uitslag is de volgende ochtend om 8:30 uur helder: corona positief.

Surrealistisch (Esther)
We zijn helemaal alleen, op elkaar terug geworpen. Ieder gaat door met zijn eigen werk en problemen. Als je geen corona hebt, is het nauwelijks voor te stellen wat een impact het heeft. Dit is de tol die Raymond moet betalen voor het mooie werk dat hij doet. Het ene moment ben je die held, het andere moment lig je ziek alleen thuis. Gelukkig was hij door het vele werken de laatste tijd niet in contact met mijn kinderen geweest, daarom kunnen ze voorlopig bij hun vader blijven. Dan kan mijn dochter gewoon haar tentamens doen.

Ik ruik en proef totaal niets meer en ik ben eindeloos moe. Zelfs m’n hoofd rechtop houden en luisteren naar iets of iemand is al te veel.

Ingrijpend (Esther)
Met name de gevolgen van corona, op onze financiële rust en gezondheid, zijn zo ingrijpend dat het me af en toe letterlijk benauwd kan maken. Stress werkt bij mij op mijn longen. Gelukkig het virus nog niet.

Dan komt het berichtje binnen waar ik op wacht. Hij is wakker. Ondanks zijn sterke weerstand is hij nu al drie weken ziek en uitgeput. Hij typt dat hij zich iets beter voelt. Gelukkig! Ik kan me weer even ontspannen.

Stay safe (Raymond)
Ik ben gelukkig een vitale en sterke vent, maar dit venijnige beestje heeft me in z’n greep en ik moet met alle macht aan de bak om de strijd te winnen. Het vreet letterlijk energie en langzaamaan kom ik op dat punt dat ik weer ga herstellen.

Ik kan in ieder geval niet wachten tot ik straks de eerste koude corona weer kan openmaken als ik mijn smaak en reuk terug heb… En dat ik mijn collega’s weer mag helpen met het verzorgen van al die mensen die onze hulp zo hard nodig hebben.

Meer lezen? Bekijk de hele blog van Esther op haar website feelz.nu.