In opleiding tijdens de Coronacrisis
Op de ambulancepost van Witte Kruis in het Zeeuwse Middelburg zit Christian Janse (34) even snel een broodje te eten. “Ik voel aan m’n water dat er zo weer een oproep aankomt,” zegt hij lachend. Zijn collega en mentor Annemieke Neufeglise (40) is zojuist op haar inline skates aan komen rijden en heeft zichzelf inmiddels in haar werkkleding gehesen.
De twee zijn pas een half jaar collega’s, maar hebben door de bijzondere omstandigheden al een goede band opgebouwd. Christian begon, na jaren werkervaring op de intensive care en de spoedeisende hulp, op 1 december zijn opleiding tot ambulanceverpleegkundige bij Witte Kruis. Een opleiding die normaal gesproken zeven maanden duurt, waarbij je als ‘derde man’ meerijdt op de ambulance met ervaren collega’s. “Maar in verband met de Coronamaatregelen werd besloten dat we voorlopig maximaal met twee man op de ambulance zouden zitten, waardoor de opleiding van Christian stil zou komen te liggen,” vertelt Annemieke. Maar gelukkig kwam er een creatieve oplossing: Christian mocht vervroegd ‘los’, een unicum. “Er is overleg geweest met de medisch manager en na een assessment is er een goed plan gekomen. Daardoor sta ik uiteindelijk waar ik nu sta,” vertelt Christian trots. Annemiek meent ook dat het alternatief niet wenselijk was: “in andere regio’s werden in soortgelijke situaties de leerlingen aan het werk gezet in ziekenhuizen. Ontzettend nuttig natuurlijk, maar je bent al het momentum van de opleiding kwijt. Door de werkervaring die Christian al had, durfden we deze uitdaging aan.”
Christian wordt nu gekoppeld aan ervaren collega’s en er is supervisie op afstand, maar hij krijgt wel veel meer zelfstandigheid dan hij eigenlijk op dit punt in zijn opleiding zou hebben gehad. Die supervisie is in handen van Annemieke, die zelf al 15 jaar ambulanceverpleegkundige is en daarvoor op een intensivecareafdeling in België heeft gewerkt. “Het is net of hij hier al jaren werkt, hij doet het erg goed,” spreekt ze vol lof. Christian zelf vond het vanzelfsprekend wel spannend om vervroegd zelfstandig aan de slag te gaan, maar had vertrouwen in zichzelf: “ik had dit niet gedaan als ik het niet gedacht had te kunnen. Door mijn achtergrond zit het met de medische kennis wel goed, maar het logistieke deel op de ambulance is de echte uitdaging. Je werkt niet in een ziekenhuis of praktijk, maar je bent op locatie bezig. Daardoor zijn er veel verschillende factoren om rekening mee te houden. Gelukkig rij ik met ervaren chauffeurs.” Annemieke herkent zich in dit geschetste beeld van het werk: “het is net of je een soort eigen mobiele praktijk hebt.”
“Het was even wennen om meer zelfstandig te gaan werken, juist in de ‘COVID-tijd’. Maar uiteindelijk verschilde ons werk niet wezenlijk van wat we daarvoor gewend waren, afgezien van de beschermende kleding die we aantrekken naar meldingen die mogelijk COVID-gerelateerd zijn,” vertelt Christian. Volgens Annemieke waren er in de afgelopen periode vooral minder ‘kleine’ meldingen: “maar langzaamaan zien we die ook weer toenemen, zeker nu er weer meer gesport mag worden. Ook watersport is populair in deze omgeving, we moeten geregeld met een terreinwagen het strand op.” Daarnaast kijken de twee niet bepaald halsreikend uit naar de komende versoepeling van de horecamaatregelen. Want hoewel ze zelf wel kunnen genieten van een drankje in de zon, levert het uitgaanspubliek ze ook veel werk op, zegt Christian: “Het was de laatste weken natuurlijk erg stil. Ik ben bang dat iedereen straks weer helemaal los gaat, als ze weer mogen. Maar we zijn er klaar voor!”
Tekst: Bart van Leersum, @bartopdebus